~ตอนที่ 4 เริ่มวันจันทร์~
วันนี้เจ้าของเลือนผมสีช็อดโกแลตก็นั่งอ่านหนังสืออย่างเงียบๆตามประสา หางตาเหล่มองสาวน้อยตาสีแซมไฟร์น่าเอ็นดูที่นั่งคุยกับเพื่อนสาวอย่างออกรส เวลายิ้มก็...เหมือนเดิมความรู้สึกว่าน่ากลัว ว่าแต่ทำไมอยู่ๆคิดเรื่องนี้ล่ะ อย่างเฟรย์น่ะนะน่ากลัว บ้า... น่าจะโทษตัวเองซะบ้างมองอะไรของเราเห็นเป็นน่ากลัวได้ไง สงสัยเฟรย์จะนั่งมุมมืดก็เลยน่ากลัว ชายหนุ่มถอนหายใจเงียบๆก่อนจะเปิดหน้าต่อไป
หัวหน้าคะเสียงแจ่วของสาวในห้องอื่นเดินมาทักครับ มีอะไรเหรอฟูยูกิซัง ชายหนุ่มถอยห่างเล็กน้อยเพราะกลัวสาวน้อยตาฟ้าเข้าใจผิดเรียกเนเน่ะจังก็ได้ค่ะสาวน้อยทำท่าอ้อนก่อนทำท่าเขินอายไม่เป็นไรครับ หยา...ตายล่ะจะมาตีสนิททำไมน่ะ คนล่ะห้องนี้>_<
ตอนพักเที่ยงช่วยไปที่ดานฟ้านะค้า เมื่อเจ้าหล่อนตะโกนใส่หูคิระแล้วก็คงพึ่งพอใจไม่ฟังคำตอบวิ่งหนีไปซะงั้น ทิ้งให้คนในห้องงงกันไม่เหลือ คิระหันกลับไปดูสาวน้อยที่อยู่ด้านหลัง มาคุจริงๆบรรยากาศรอบๆตัวเธอ หือ...คิระมีอะไรเหรอ เธอยิ้มเมื่อเห็นว่าเธอถูกเขามองแต่ดูยังไงมันก็น่ากลัวมาคุจริงๆด้วย คิระยิ้มแหยๆก่อนหันมานั่งเหงื่อตก น่ากลัวมั้ยล่ะ เสียงเพื่อนผมสีเหลืองออกส้มสะกิดชายหนุ่มที่อ่านหนังสืออยู่ หา...-_-คิระอุทาน
ก็เฟรย์น่ะ เวลาโมโหน่ากลัวนะ เค้าอาจจะ... ไซยังพูดไม่จบ อ.เมอริว ราเมียสเดินเข้ามาในห้องทุกคนรีบนั่งที่รวมถึงไซก็ไม่พูดให้จบรีบไปนั่งที่ ทุกคนเคารพ เสียงคิระก้องกังวานอย่างนุ่มนวลแต่กำลังเซ็ง เซ็งจังมาทำไมตอนนี้นะ เมื่อกล่าวอะไรกันจบคิระก็ทิ้งตัวลง ทำหน้ามุ้ยถอนหายใจ คิ้วขมวดเข้าหากัน
อะไรกัน คิระคุงอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ อาจารย์ทักท้วงทำหน้าบูดใส่คิระ ไม่พอใจที่ฉันสอนเหรอไงเอ่ย!! อาจารย์สาวพูดขึ้นพร้อมกับขว้างชอล์กไปด้วยความเร็วสูง ทั้งๆที่คิระยังไม่พูดอะไรเลยสักคำ หมับ คิระจับชอล์กไว้ก่อนจะวางใส่กล่องข้างๆเขาที่อยู่ตรงริมหน้าต่าง
ชอล์กมันสั้นแล้วล่ะ สาวจ้าวพูดออกมายิ้มๆ เธอทำอย่างนี้ทุกครั้งที่ชอล์กสั้นเพื่อให้คิระเอาใส่กล่องแล้วไปเบิกกล่องใหม่มาเมื่อชอล์กสั้นๆนั้นเต็ม คร้าบบบ คิระตอบรับอย่างเหนื่อยๆกับพฤติกรรมนั้น
เอาล่ะทุกคนของขวัญของร่างกายจ้า สาวใหญ่ผมน้ำตาลพูดขึ้นเสียงดังลั่นห้อง ทำเอาห้องทั้งห้องเงียบ ของขวัญของร่างกายหมายความว่า โคออร์ดิเนเตอร์ สินะก็พ่อแม่ดัดแปลงร่างให้ก่อนที่จะเกิดซะดูดีไปหมดเลยนี้นา
ขออนุญาตค่ะ สาวน้อยผมสีชมพูก้มหน้าลงเล็กน้อยเป็นการของอนุญาตอย่างอ่อนช้อย แต่เมื่อชายหนุ่มเหลือบตาเห็นก็ลองเฮ้ยออกมาทันที ทั้งห้องเพ่งสายตาไปทางคนทั้งสองที่จ้องหน้ากันตาไม่กระพริบ รู้จักกันเหรอ อาจารย์เมอริวหัวเราะคิกคักก่อนจะถาม ครับก็...นิดหน่อย คิระยิ้มแหะๆก่อนจะโบกมือว่าไม่มีอะไร
สาวน้อยผมชมพูเดินไปยืนหน้าห้อง แล้วแนะนำตัว ลักส์ค่ะ ลาคัส ไคลน์ สาวน้อยพูดพลางยิ้มให้แบบอ่อนหวาน เธอเดินเข้าที่นั่งซึ่งเป็นที่ข้างๆคิระทำเอาสาวน้อยด้านหลังยิงรังสีมาคุใส่ทันที...คิระได้แต่ยิ้มทักทายเพราะรู้สึกถึงรังสีมาคุของเฟรย์จนไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด....
